Rozdział 1

Obserwowałam z daleka jakichś chłopaków grających w piłkę nożną, na pobliskim boisku .

- Podaj piłkę Louis ! – krzyknął chłopak z niesamowitymi czarnymi włosami .

- Harry biegnij ! – krzyknął chłopakach o niesamowitej sylwetce

- Podaj do mnie, podaj do mnie – krzyczał blondyn z jedzeniem w buzi .

- Zobaczcie, jak dobrze nam idzie – powiedział jeden z nich, który miał słodkie loczki na głowie

- A teraz mój mistrzowski popis - blondyn kopnął piłkę z całej siły . Byłam tak zapatrzona, że nie widziałam iż piłka leci w moją stronę . Poczułam tylko ból na twarzy, i widziałam 5 zamazanych postaci, które szybko do mnie biegły . Dalej nic nie pamiętałam .

Znalazłam się w jakimś domu, którego wcześniej nigdy na oczy nie widziałam .

- Cześć, tylko nie krzycz – uprzedził mnie blondyn . – Jestem Niall , a ty ?

- Co ? Co się dzieje ? Gdzie jestem ? Mam na imię Klaudia – odpowiedziałam niepewna

- Chciałabyś coś do picia ? – zaproponował Niall, lekko się uśmiechając

- Z czego się śmiejesz ? ! – krzyknęłam ze złością

- Oj, przepraszam, nie chciałem . Już dobrze, nie będę się z ciebie śmiał – powiedział poważnym tonem   . – Jesteś u mnie w domu, a reszta chłopaków czyli Zayn, Liam, Louis i Harry poszli do siebie .

- Ja już muszę iść – powiedziałam lekko przestraszona

- Zaczekaj, dam ci coś do jedzenia na drogę -  wybiegł z pokoju do kuchni

Dopóki go nie było postanowiłam wyjść jak najprędzej . Byłam w szoku .

- Już jestem powiedział Niall – na jego twarzy malowało się zdziwienie . – Klaudia, gdzie jesteś ?

Niestety, postanowiłam pomaszerować jak najprędzej do domu . Chciałam o tym wszystkim zapomnieć, jednak nie mogłam zapomnieć o nim. Byłam w niebie, kiedy go zobaczyłam, ale przecież nie mogłam mu tego powiedzieć . Jego niebieskie oczy, jego śmiech i poczucie humoru . Tym mnie oczarował .

W końcu znalazłam się w domu .

- Gdzie ty tak dugo byłaś ?! – spytała mama , lekko podenerwowana

- Ja ? Ja nigdzie, po prostu zasiedziałam się u Jessici – postanowiłam skłamać .

- Dobrze, więc teraz pomóż mi zrobić kolację – nalegała stanowczo mama

- Co ty robisz ? – krzyknęła mama . – Przecież miałaś pokroić dwa ogórki ,a nie 10 !

- Przepraszam – odpowiedziałam zamyślona, krojąc kolejnego . – Chyba pójdę położyć się spać

- Klaudia – powiedziała spokojnie mama . – Czy dzisiaj się coś wydarzyło ? Zachowujesz się jakbyś była zakochana .

- Nie mamo, to był kolejny nudny dzień – mówiłam idąc do swojego pokoju, chociaż dobrze wiedziałam, że nie był nudny, lecz wyjątkowy .